Blog Krzysztofa Matysa

Próbujemy ratować choć część turystycznego sezonu. Pojawiają się pomysły do zastosowania przez kolejne segmenty z naszej branży. Od 15 kwietnia Emiretes przeprowadza szybkie testy na Covid-19, a Etihad na lotnisku w Abu Zabi planuje uruchomienie automatycznych kiosków sprawdzających stan zdrowia pasażerów (więcej o tym w artykule: Turystyka po koronawirusie). Zasada jest prosta: przechodzisz pozytywną weryfikację – lecisz, maszyna powie „nie” – zostajesz.

Najwyższy czas, by o możliwości letniego wypoczynku pomyślały również wakacyjne kurorty. Być może i w tym przypadku da się zastosować nowoczesne technologie. Mogły by to być na przykład aplikacje monitorujące stan zdrowia oraz sprawdzające kontakty z osobami zakażonymi. Przy tym rozwiązaniu na plażę byłyby wpuszczane tylko te osoby, którym aplikacja na to pozwoli. Oczywiście, takie metody zastosowane na skalę masową szybko zamienić się mogą w coś w rodzaju „dyktatury technologicznej”, ale wygląda na to, że odwrotu już nie ma. Również polski rząd pracuje nad tego typu aplikacją i według ministra cyfryzacji ma być gotowa w ciągu najbliższych dwóch tygodni.

W tym przypadku podstawowe pytanie brzmi: ile wolności i prawa do prywatności jesteśmy w stanie poświęcić, by nie utracić możliwości podróżowania, wypoczynku i zabawy. Myślę, że sporo i, że dość łatwo przejdziemy nad tym do porządku. Za bardzo przywykliśmy do dobrego, byśmy chcieli teraz z tego zrezygnować.

Czy aplikacja w naszym smartfonie albo inny rodzaj  cyfrowego certyfikatu, o którym wspominał niedawno Bill Gates, może być niezbędną przepustką przy wejściu do popularnego muzeum, zabytku, restauracji czy nawet na starówkę miasta żyjącego z turystów? Pewnie tak. A jeśli dodatkowo taką aplikację uda się połączyć z mikropłatnościami, np. za obowiązkowe tak zwane opłaty klimatyczne, to sukces mamy zapewniony.

Są i pomysły bardziej klasyczne. Od wczoraj światowe media obiegają wizualizacje włoskiej plaży. Według koncepcji lokalnych władz turyści mieliby wypoczywać w dwuosobowych boksach, porozdzielani ściankami z przezroczystego tworzywa. Internautom natychmiast skojarzyło się to z parawanami nad polskim morzem i zaowocowało wysypem memów.

Demotywatory.pl

Przy tej okazji przypomniał mi się tekst sprzed prawie dwóch lat. Napisałem go latem 2018 roku, a dziś, dzięki włoskiemu pomysłowi na czas koronawirusa, zyskał nowe życie. Oto on:

Parawany nad Bałtykiem

W szczycie turystycznego sezonu, na przełomie lipca i sierpnia, kiedy ruch w biurach podróży największy i ceny w skali roku najwyższe, Tomasz Michniewicz, jeden ze znanych polskich podróżników opublikował tekst, który wyśmienicie odnalazł się w tym trudnym dla mediów czasie. Sezon ogórkowy sprowadza się do tego, że tematów do opisania mniej, a i uwagę czytelników przyciągnąć trudniej. Trzeba więc uderzyć mocno, zdecydowanie i najlepiej poruszając kontrowersyjne kwestie. Tym razem się udało. Artykuł pod tytułem „Parawanów nie ma nigdzie na świecie, to nasz autorski wkład w podróżniczy pejzaż” (Gazeta.pl) wywołał sporą dyskusję, mnie dopadł na wakacjach w Grecji. Burza na Facebooku, mnóstwo komentarzy pod artykułem na jednym z popularnych portali internetowych oraz błyskotliwa polemika Piotra Stankiewicza, filozofa, pisarza i poety, sprawiły, że parawany stały się ważnym ogólnonarodowym tematem.

Główna teza artykułu Michniewicza sprowadza się do stwierdzenia, że rozstawianie plastikowych osłonek na plażach Bałtyku odzwierciedla kulturowy i społeczny poziom Polaków. Odgradzamy się od innych, ponieważ nie chcemy się poznawać, integrować i wspólnie spędzać czasu. Autor kończy wypowiedź stwierdzeniem, iż „trochę żal, że nie żyjemy w bardziej otwartym, przyjaznym społeczeństwie”. Od tego już tylko krok do opinii, że jesteśmy narodem zaściankowych ksenofobów. Pewnie dlatego artykuł wywołał taką burzę. Autor uderzył w czułą strunę.

Sprowokowany Stankiewicz pogląd Michniewicza nazwał autorasizmem, tłumacząc, że: jest to „natrętna i chorobliwa potrzeba widzenia Polski i Polaków jak najgorzej, potrzeba autohejtu i samoupupienia”. Publicysta bez litości wytknął wszystkie proszące się o krytykę punkty tekstu znanego podróżnika, w tym przede wszystkim, oczywistą bezzasadność porównania wypoczynku nad Bałtykiem do jazdy afrykańskimi matatu i indyjskimi pociągami.

Już sama polemika zasługuje na uwagę i sprawia czytelniczą przyjemność. Zainteresowanym polecam oba teksty. Wyszukiwarki internetowe łatwo wskażą do nich drogę.

Słaby ze mnie specjalista od nadbałtyckich plaż. Latem byłem raz, dawno temu, jeszcze jako dziecko, na wczasach z mamą i bratem. Później jakoś się nie składało, na studiach zacząłem pracę w ciepłych krajach, mieszkałem w Egipcie, później, już w ramach własnego biura, podróż za podróżą w różne miejsca, na polskie morze brakowało więc czasu. A jak już była chwila, to zniechęcały trudności komunikacyjne i słynny tłok w kurortach. Raz, kilka lat temu pojechaliśmy z grupą znajomych do litewskiej Pałągi – z Białegostoku dotrzeć tam łatwiej niż na Hel czy do Władysławowa. Na Litwie plaże szerokie i piaszczyste, miejscami prawie puste, polecam piękną Mierzeję Kurońską.

Nieszczególnie lubię też plażowanie. Jeśli w ciągu ostatnich lat usiłowałem wypoczywać nad takim czy innym morzem, to wyłącznie ze względu na dzieci, które akurat takie wakacje cenią sobie najbardziej.

Tak więc, nie znam się na parawanach i plażach. Mam pojęcie o tym tyle, ile przeczytałem i usłyszałem od znajomych, którzy nad Bałtyk jeżdżą regularnie. Mówią, że drogo, że tłoczno, ale też, że polskie morze ma w sobie coś takiego, co przyciąga i zmusza, by być tam każdego lata, nawet jeśli pogoda nie dopisuje. Rozumiem to i szanuję, bo przecież sam mam takie miejsca, do których wracam regularnie i z wielką ochotą. Co więcej, oczywiście dobrze, że Polacy lubią Bałtyk, bo dzięki temu masa pieniędzy zostaje w kraju, napędzając lokalną koniunkturę. Gospodarczo wszyscy na tym korzystamy.

Ludzie wypoczywają tak, jak chcą. W tym jest siła turystyki. Zaspokaja różne potrzeby. Jest w niej miejsce dla podróżników docierających do umownych „końców świata”, jest też dla plażowiczów dbających o ładny kolor opalenizny. Jestem częścią tego przemysłu i nie odważyłbym się stwierdzić że jedna forma jest lepsza od drugiej. Choć oczywiście mam swoje preferencje, lubię takie, a nie inne rzeczy i zawodowo zajmuję się konkretnym, mocno sprecyzowanym stylem podróży.

Może to moje branżowe skrzywienie, ale tak sobie myślę, że jeśli rzeczywiście jest tak, jak pisze Tomasz Michniewicz, iż parawany na plaży są naszym polskim wynalazkiem, że spotka się je wyłącznie u nas, to fakt ten trzeba wykorzystać. Pochwalić się tym zamiast piętnować! Unikatowość jest dziś w cenie. Jeśli umiejętnie ustawić przekaz, to zjawiska oryginalne i ciekawe promują się same. Łatwo pokazać te plaże na zdjęciach. Widziałem kilka fotografii z lotu ptaka. Wyglądają pięknie, malarsko. Są właściwie gotowymi obrazami. Przyciągają uwagę, a to już połowa sukcesu. Część świata dowiedziałaby się, że w ogóle mamy morze, i że można u nas wypoczywać. Jaką wymowę mają zatłoczone plaże? Skoro tyle tam ludzi, to pewnie jest super; z jakiegoś powodu przecież turyści tam przyjechali, rozstawili kolorowe osłonki i leżą. Jedźmy więc i my – powiedzą miłośnicy wczasów na plaży. Trzeba pojechać, sprawdzić i sfotografować to wyjątkowe zjawisko – powiedzą poszukiwacze ciekawych tematów. Polska Organizacja Turystyczna mogłaby ogłosić konkurs na najlepsze zdjęcie na Instagramie lub najładniejsze ujęcie z drona. Pomysły nasuwają się same. Jest ich cały worek i wszystkie pozytywne.

Przy okazji może powstałby światowy rynek parawanów plażowych, jako przestrzeń do zagospodarowania przez polskich producentów.

Zobacz też: Koronawirus, rezygnacja z wycieczki a ustawa o imprezach turystycznych.