Blog Krzysztofa Matysa

Podróże i coś więcej.

Tag: kuba

Zobacz koniecznie, czyli rzecz o rankingach

Czas przed wakacjami wzmaga aktywność turystycznych portali. Wśród artykułów, reportaży i porad pojawiają się też specyficzne materiały o charakterze rankingów, zestawień miejsc do odwiedzenia, szczególnie polecanych plaż i tym podobnych wskazówek.

Oto przykład. Jedno miejsce w kraju, które trzeba odwiedzić. Wymyślił to Trip Advisor, wybierali sami turyści w internetowym plebiscycie. Media podchwyciły. Widzę już kolejną publikację na ten temat. Tym razem tygodnik „Polityka” na swojej stronie internetowej. Tytuł zachęca do kliknięcia: Jedna rzecz, którą trzeba zobaczyć w każdym kraju na świecie.

Persepolis. Wycieczka do Iranu

Persepolis. Wycieczka do Iranu

Materiał w formie mapy. Powiększam ją, by przyjrzeć się najbliższym mi krajom. Cóż tam mamy? Na Białorusi twierdza w Brześciu, w Mołdawii park Stefana Wielkiego, w Gruzji cerkiew św. Trójcy (Gergeti), w Armenii klasztor Geghard. Dość oryginalna interpretacja atrakcji. Szczególnie ta dotycząca Mołdawii. Park, w którym nie ma absolutnie niczego wyjątkowego został uznany za miejsce, które zobaczyć trzeba koniecznie. Chciałbym wiedzieć ile osób oddało taki głos. Mołdawię odwiedza bardzo mało turystów, udział w plebiscycie wzięło rzecz jasna jeszcze mniej. Może była to zupełnie przypadkowa i niereprezentatywna grupa. Bo w jaki inny sposób kawałek zieleni w centrum miasta mógłby wygrać z największymi na świecie piwnicami winnymi (Milestii Mici, 200 km podziemnych sal i korytarzy!) z bardzo malowniczym Starym Orhei lub wywierającą duże wrażenie twierdzą w Sorokach?! Wygląda to tak, jakby zdecydowały głosy turystów, którzy z całego kraju widzieli tylko Kiszyniów. I to ledwie przez chwilę. (Więcej o turystycznych atutach Mołdawii).

Ale w rankingu znajdujemy też atrakcje oczywiste. W Etiopii kute w skale kościoły, w Izraelu stara Jerozolima, w Jordanii Petra, w Iranie Persepolis, a w Peru Machu Picchu. Trafione, trudno polemizować z takim wyborem. Nawet jeśli mielibyśmy typy alternatywne, to te ogłoszone przez Trip Advisor z pewnością się obronią. Mają mocne uzasadnienie.

Ciekawie jest w Polsce. Napisano „Main Market Squere”. Ale gdzie? Tego Trip Advisor już nie wyjaśnia. Zakładam, że w Krakowie. Dlaczego właśnie tam? Ze względu na popularność Krakowa, na powodzenie jakim cieszy się wśród zagranicznych turystów. Wielu z nich odwiedza tylko to miasto. Niektórzy zobaczą jeszcze Wieliczkę i Oświęcim. I niewiele więcej. Zapewne właśnie stąd ten wybór.

Plaża w Varadero

Plaża w Varadero

Dyskusyjne jest samo założenie leżące u podstaw zestawienia – jedna atrakcja na cały kraj. Jedno miejsce na wielką Rosję. (To cerkiew Zbawiciela na Krwi w Petersburgu. Przyznać trzeba, że w tym przypadku internauci zagłosowali nieco pod prąd, spodziewałbym się raczej moskiewskiego Kremla, Placu Czerwonego lub Soboru Wasyla Błogosławionego, ale może po prostu wśród głosujących więcej było miłośników Petersburga). W olbrzymich i pełnych atrakcji Indiach tylko Tadź Mahal, a w Chinach Wielki Mur. Ileż wyśmienitych zabytków i wielkich atrakcji trzeba pominąć?! W takich przypadkach często stawia się na obiekty-ikony. To tak, jakby ktoś myślał w jakim miejscu zrobić selfie, żeby wszyscy oglądający od razu rozpoznali co to za kraj. Petra, Lalibela, Machu Picchu, Koloseum i Tadź Mahal idealnie się do tego nadają.

Dalej przeglądam mapę. Kuba. Padło na plaże Varadero. A więc nie stara Hawana, nie Baracoa, Santiago de Cuba czy Pinar del Rio. Nawet nie wieczór w którymś z klubów w stylu Buena Vista Social Club. Wygrały plaże. Przypomnijmy pytanie. Jedno miejsce, jedna atrakcja. W odpowiedzi wskazano na plaże. Dlaczego? Ponieważ właśnie tam realizuje się turystyka masowa, tam trafia najwięcej osób. Nadmorskie kurorty są najbardziej znane. Co wcale nie znaczy, że zasługują na największą uwagę. Bez wizyty w Varadero można poznać Kubę, ale odwiedzając samo Varadero nie ma szans by zrozumieć  fenomen kraju, by go dotknąć i doświadczyć. Otoczone płotami hotele all inclusive nie odzwierciedlają realnej sytuacji w kraju. W przypadku Kuby są raczej jej wypaczeniem. Zobacz też: Kuba. Relacja osobista.

Armenia, wykuty w skale klasztor Geghard

Armenia, wykuty w skale klasztor Geghard

Czy możemy pokusić się o analizę kryteriów i przesłanek, które zadecydowały o takim, a nie innym wyborze? Wydaje się, że mamy do czynienia z kilkoma rodzajami motywów i okoliczności. Silną i oczywistą grupę stanowią obiekty-ikony aspirujące do roli symbolu danego kraju. W przypadku Indii jest to wspominany wyżej Tadź Mahal. Zasłużenie czy nie, to zupełnie inna sprawa (muzułmański grobowiec w hinduistycznym kraju), ale ważne, że działa kojarząc się jednoznacznie. Zdjęcie zamieścić można na okładce katalogu biura podróży, ale też na opakowaniach indyjskiej herbaty. Po drugie, miejsca cieszące się największym powodzeniem, te, do których trafia najwięcej osób, gdzie lądują samoloty czarterowe. Tak, jak we wspominanym wyżej Varadero, ale plaże wygrywają też na Dominikanie i na Malediwach. Po trzecie, coś nowego i zaskakującego. Ciekawy powiew świeżości, atrakcje, które powstały niedawno, a już zdążyły zająć czołowe miejsce. W tym przypadku może przesądzić siła głosów młodego pokolenia, jak w Wielkiej Brytanii, gdzie numerem jeden jest Harry Potter Studio Tour. I na koniec, po czwarte, ewidentne pudła, typy przypadkowe, bez żadnego racjonalnego uzasadnienia. Wynikające chyba z nieznajomości kraju. Tak jest choćby z omówionym wyżej przypadkiem parku w Kiszyniowie.

Czemu służą takie rankingi? W pierwszej kolejności korzyści tych, którzy je tworzą. To jedna z form reklamy. Media lubią takie materiały i chętnie je powielają. Czytelnicy też zwracają na nie baczniejszą uwagę. Znam to z praktyki blogowej. Można napisać artykuł o turystycznych atrakcjach danego kraju, ale lepiej nadać mu formę zestawienia, zamkniętej listy pięciu czy dziesięciu miejsc, które trzeba odwiedzić. Ważny jest też tytuł. Klikalność rośnie, gdy nagłówek zachęca: „Dziesięć największych atrakcji” albo „Zobacz koniecznie”. Oczywistym jest, że należy podchodzić do nich ze sporym dystansem. Nie są żadną wyrocznią, ani prawdą objawioną. Zdarza się, że ich autorzy się mylą, a werdykty wprowadzają w błąd. Pamiętajmy też, że takie materiały dyktują wakacyjne mody. Jeśli więc w tym roku będą pisać, że na plażę najlepiej pojechać w to jedno konkretne miejsce, to nie wybierajcie się tam, bo na miejscu zastaniecie tłum ludzi, korki i zawyżone ceny.

Gruzja Gergeti Cminda Sameba Stepancminda Kazbegi

Gruzja, sięgająca chmur cerkiew Cminda Sameba (Gergeti)

Rankingów, zestawień i podpowiedzi jest cała masa. Życia nie starczy, żeby podróżować ich śladem. Na monitorze komputera wyświetlił mi się kolejny: Wybrano 100 najlepszych europejskich miast na wakacyjny wypad. Wśród nich aż 3 polskie. Klikam zatem, żeby się dowiedzieć, jakie to miasta z naszego kraju zasłużyły na ten szczególny przywilej. No i o to właśnie chodzi, żebym kliknął. Wraz ze wzrostem ilości odsłon rosną wpływy z reklam. A, że nie zgodzę się z tym werdyktem, że uznam go za co najmniej dziwny, to już przecież nie ma żadnego znaczenia.

Uważajcie na rankingi! Nie dajcie się im wodzić za nos.

Ciekawiej jest chodzić pod prąd, wybierając mniej popularne kierunki. Takie podejście przynosi większą satysfakcję. To opcja dla koneserów wyjątkowych podróży.

Krzysztof Matys Travel

Pieniądze. Białoruś, Kuba, Egipt, Uzbekistan…

Banknoty i monety. Różne. Mimo postępującej globalizacji. Pomimo łączenia rynków i znoszenia granic. Wie to każdy, kto jeździ po świecie. A dowiaduje się o tym jeszcze przed wyjazdem. Przygotowania do wycieczki pociągają za sobą konkretne pytania. Jaką walutę zabrać? Lepsze dolary czy euro? Niezmiennie, od lat wyraźna jest przewaga USD. No, może z wyjątkiem Kuby, gdzie od dolarów pobierany jest ekstra podatek. Kraj ten zresztą jest nie lada ciekawostką, funkcjonują tam obok siebie dwie równoległe waluty: peso kubańskie (CUP) i peso wymienialne (CUC) – dla turystów i bogatszych mieszkańców wyspy. Więcej na ten temat tu: Kubańska waluta.

A jeśli dolary, to jakie roczniki wchodzą w grę? W części krajów te starsze nie cieszą się powodzeniem i mogą być trudności z ich wymianą. Czy można liczyć na płatności kartą i na bankomaty? Gdzie wymienić pieniądze, jaki kurs? Na co trzeba uważać? Pytań jest mnóstwo.

Kuba. Peso wymienialne

Kubańskie peso wymienialne, banknot z pomnikiem Che Guevary

Turysta wybierający się na zorganizowaną wycieczkę otrzymuje takie informacje z biura podróży. Naszym klientom przygotowujemy więc pakiet tego, co niezbędne i przydatne w procesie planowania podróży. Ważne, żeby z rozpędu nie powtórzyć informacji, które w międzyczasie zdążyły się zdezaktualizować. Właśnie po raz kolejny sprawdzam czy w Uzbekistanie nie zaszły jakieś zmiany. Na pytanie o to, jaką walutę zabrać, od znajomego z Taszkentu otrzymuję informację, że „better USD, but EUR is okay too”. Czyli jak zwykle.

Banknotów i monet z różnych krajów mam całą szufladę. To znaczy pewnie zapełniłyby szufladę, gdybym zrobił z nimi porządek. Bo póki co, to zalegają w różnych miejscach. Na półkach w biurze i w szafkach w domu. Pomiędzy książkami i pamiątkami. Co nieco znajdzie się też w torbach i plecakach, które zabieram na wyjazdy. A także w szkatułce, w której lądują drobiazgi cechujące się brakiem ściśle określonego przeznaczenia.

Mam je wcale nie dlatego, że zbieram. Nie jestem kolekcjonerem. Po prostu zawsze coś zostaje. Kończę wycieczkę i wracam z drobnymi. Nie przejmuję się tym i nie wydaję na siłę, bo przecież wiem, że wrócę. To jedna z cech mojego podróżowania. Wracam, bywa, że wielokrotnie. Zdarza się, że w ciągu roku jestem w danym kraju nawet kilka razy.

Często znajduję banknoty w książkach. Niektóre po kilku latach, dawno już zapomniane. Książki jeżdżą ze mną w świat i jeśli trafię na ładny, nowy banknot, to wykorzystuję go jako zakładkę. Z pełną świadomości, że zostanie tam na lata. Rzecz jasna los taki spotyka banknoty niezbyt cenne, warte co najwyżej kilka złotych. Odkładając je na lata (lub po prostu na zawsze), rezygnuję z ich siły nabywczej. Można by uznać to za oczywistą stratę, ale mam jakieś nieodparte wrażenie, że banknot przechodzący do historii nie całkiem umiera i nie traci pełnej wartości. Nie potrafię tego udowodnić, ale upierałbym się, że coś zostaje. I to coś cennego.

Pieniądze różnych krajów. Ileż to historii! Ile przeżytych emocji. Problemów, pomyłek, stresów i niespodziewanych pozytywnych zakończeń. Ile nauki i lekcji pokory.

Złote czasy egipskiej turystyki. Jakieś piętnaście lat temu. Byłem wtedy pilotem i przewodnikiem na rejsach po Nilu. Piękna, choć męcząca praca. Każdego tygodnia nowa wycieczka. Każdy z turystów musiał wymienić pieniądze z dolarów na miejscowe funty. Przez jakiś czas na rynku były dwa kursy, oficjalny – obowiązujący w kantorach i bankach oraz czarnorynkowy – podobnie jak w Polsce kilkadziesiąt lat temu. Ten drugi oczywiście wyższy, ale trudno dostępny dla turystów. Nielegalny, funkcjonujący w konspiracji. Kogoś, kto wymieni nie było łatwo znaleźć, a do tego wiązało się to z ryzykiem oszustwa. W rolę pośredników doraźnie wcieliliśmy się my, piloci, rezydenci i przewodnicy. Dorabialiśmy sobie trochę. Przestałem się w to bawić, kiedy aresztowano miejscowego cinkciarza, odbierającego od nas dolary w hurtowych ilościach. Ech młodość, szumna i durna. Więcej o Egipcie z tamtych czasów m.in. w artykule: Egipt po raz pierwszy.

Nowe białoruskie ruble. Porównanie do euro. Zdjęcie pochodzi stąd.

Nowe białoruskie ruble. Porównanie do euro. Zdjęcie pochodzi stąd.

Dziś podobny mechanizm spotykamy w Uzbekistanie. Państwo próbuje tam regulować różne rzeczy, również kursy walut. W efekcie, poza oficjalnym jest również czarnorynkowy. Ten państwowy jest oczywiście dużo niższy. Dlatego wszyscy, również turyści, wymieniają na ulicy, najczęściej w okolicach bazarów. I choć formalnie jest to zabronione i wysoko karane (kilkuletnia zsyłka do obozu pracy) to powszechna praktyka zdaje się sugerować, że dzieje się to za cichym przyzwoleniem władz. Jak wygląda to w praktyce opisałem wcześniej w artykule: Uzbekistan – tu zostaniesz milionerem.

Białoruś. Jeszcze niedawno nie potrafiłem liczyć tamtejszych banknotów, ani szybko zorientować się w ich wartości. Było ich za dużo i były do siebie zbyt podobne. Wielkie nominały, kwoty liczone w setkach tysięcy i milionach. Miałem z tym kłopot mimo tego, że jeździłem tam całkiem często i wydawało się, że powinienem się oswoić. Dobrze, że w zeszłym roku przeprowadzono denominację ucinając aż cztery zera.  Jest znacznie prościej. Dolar, który kosztował aż 20 tys. rubli, teraz wart jest 2 ruble. Co ciekawe, po raz pierwszy w historii Białorusi w obiegu pojawiły się również monety. Wcześniej były tylko banknoty.

To zresztą nie pierwsza denominacja na Białorusi. I w związku z tym nie pierwsza zmiana oznaczenia według standardu ISO. Do 2000 r. rubel białoruski miał skrót BYB, później BYR, a od lipca 2016 r. oznaczony jest symbolem BYN.

Przy okazji okazało się, że nowe monety nie wcale takie nowe. Na części z nich zauważono ciemne plamki przypominające rdzę. Przedstawiciele banku centralnego tłumaczyli to tym, że pieniądze zostały wyprodukowane osiem lat wcześniej. Przez  ten czas leżały spokojnie w sejfach i czekały na polityczną decyzję o denominacji. Tak długo, że niektóre z nich uległy częściowemu utlenieniu.

Popatrzcie na nowe białoruskie banknoty i monety. Przypominają euro. Białorusinom nie omieszkali wytknąć tego Rosjanie. Od razu pojawiły się komentarze, że to może zapowiedź epokowych zmian. Tym bardziej, że podobno nowe białoruskie banknoty były drukowane w kilku państwach należących do Unii Europejskiej. Białoruś – poradnik turysty.

W części drugiej artykułu pojawią się informacje o pieniądzach w Japonii, Etiopii i Naddniestrzu.

Zobacz też: Kuba. Relacja osobista.

Kuba. Relacja osobista

Wróciłem kilka dni temu. Zazwyczaj łatwiej mi się pisze. Pod koniec wycieczki mam poukładane wszystko to, co chcę powiedzieć. Bywa, że relacja z wyjazdu jest gotowa już na lotnisku, często piszę w samolocie. Tym razem jest inaczej. Z Kubą mam kłopot. Dlaczego? Jakoś nie potrafię skupić się na turystycznych atrakcjach. Kraj rzuca wyzwanie w innym obszarze. Nie sposób przejść do porządku dziennego nad zastanymi tam warunkami. Skalę trudności porównać mogę z tym, z czym mamy do czynienia w Etiopii i Indiach. W interpretacji nawet Iran jest prostszy.

Pani z cygarem, pocztówkowe zdjęcie z Kuby. Koszt: 1 euro.

Pani z cygarem, pocztówkowe zdjęcie z Kuby. Koszt: 1 euro.

Można oczywiście napisać, że krajobrazy są śliczne, królewskie palmy majestatyczne, plaże piękne, a rum słodki. Ale to nie wystarczy. Byłby to powierzchowny wizerunek, taki, który zadowolić może co najwyżej turystę zamkniętego w jednym z hoteli all inclusive w Varadero lub Cayo Coco.

Kolorowy i wesoły kraj ma swoją drugą stronę, szarą i smutną. Kto poznał Kubę, wie, że ta wielobarwna jest obrazem wykreowanym na potrzeby turystyki. Dla zagranicznych gości wszystko jest inne: specjalna waluta, restauracje i potrawy. W komunistycznym kraju komercjalizacja sięgnęła zenitu. Wszystko co spotkasz na swojej drodze jest produktem stworzonym specjalnie dla ciebie. Miejscowi nie jedzą tego co ty, nie piją tych samych drinków i nie bawią się w tych samych klubach, bo na wejście tam zwyczajnie ich nie stać.

Katedra w Hawanie, XVIII wiek. Chyba najładniejszy zabytek na Kubie

Katedra w Hawanie, XVIII wiek. Chyba najładniejszy zabytek na Kubie

Widziałem wiele kubańskich miast, na całej szerokości wyspy, od Hawany po Santiago de Cuba. Wyglądają podobnie. Jako tako ogarnięte centrum starówki, kilka ulic i placów odmalowano, wybrane budynki naprawiono. Ale wystarczy przejść kilkaset metrów dalej, żeby zobaczyć coś zupełnie innego. Zabytkowe kamienice ledwie trzymają się kupy. Są tak zniszczone, że grożą zawaleniem. Zbudowano je jeszcze przed rewolucją, niektóre pamiętają czasy kolonialne. W samej Hawanie jest aż 150 budynków z XVI i XVII wieku. Przez okres rządów Fidela Castro zabytki te popadły w ruinę. Brakowało pieniędzy, ale zdaje się, że również woli politycznej na ich utrzymywanie. W najlepszym okresie kubańskiego komunizmu budowano po nowemu, w miastach znajdziemy dzielnice brzydkich bloków przypominających radzieckie budownictwo z epoki Breżniewa.

Kuba jest jak ta zabytkowa kamienica sprzed rewolucji. Kiedyś piękna i bogata, szykiem nie odstająca od Madrytu czy Lizbony. A dziś? Zrujnowana i w opłakanym stanie. Grozi jej zawalenie, a mimo to mieszkają w niej ludzie. Dlaczego? Ponieważ nie mają wyjścia, są na to skazani. Nie wiemy czy kamienica przetrwa i czy doczeka kapitalnego remontu. Może stanie się znowu piękna, kolorowa i bogata. A może runie pociągając za sobą ofiary.

Stare samochody są takim samym wizerunkiem kraju jak cygara i rum

Stare samochody są takim samym wizerunkiem kraju jak cygara i rum. Plac Rewolucji w Hawanie

Kraj znajduje się w takim momencie, że wszystko może się zdarzyć. Reżim próbuje reform. Wygląda na to, że przygotowuje się na łagodne przejście. Może pomogą w tym Stany Zjednoczone. Zobaczymy jakie będą efekty zbliżającej się wizyty Obamy (z tej okazji w Hawanie trwa wielki remont głównego placu wokół El Capitolio). Zobacz: Obama na Kubie.

Otwarcie na turystów zostało wymuszone sytuacją. Bankrutujący kraj potrzebuje dewiz. Rocznie wyspę odwiedza 3 mln turystów. Jak na Karaiby, to nie jest imponująca liczba, ale dzięki temu w gospodarce pojawiają się dolary podtrzymujące byt. Przy okazji, przedstawiciele władz mają okazję się uwłaszczyć. Zgromadzone wokół Raula Castro elity obstawiły zarządzany centralnie turystyczny sektor.

Największą cenę płacą miejscowi. W sklepach dla Kubańczyków nie ma ryb i owoców morza, bo te zarezerwowane są dla turystów. Kubańczycy prawie nie jedzą mięsa, bo to również trafia na nasze stoły. Płacimy w euro, więc mamy. Obiad w państwowej restauracji dla turystów kosztuje od 15 do 18 CUC, czyli coś ok. 15 euro. W kraju, gdzie miesięczna pensja wynosi 20 euro. Obok siebie dwa równoległe światy. Jeden biedny i szary, drugi kolorowy i bogaty. Ten drugi należy do turystów i polityczno-gospodarczych elit. (Polecam artykuł: Kubańska waluta, ceny i opłaty).

Trinidad de Cuba, najlepiej zachowane kolonialne miasto

Trinidad de Cuba, najlepiej zachowane kolonialne miasto

Obraz oczywiście nie jest czarno-biały. Dziesięć lat temu było gorzej i biedniej. Dziś korzystając z pieniędzy napływających wraz z turystami rząd choć odrobinę poprawia byt ludzi. Pamiętajmy, że cała gospodarka jest tu nadal centralnie sterowana i, że nawet podstawowe produkty są reglamentowane, czyli na kartki. Zaglądałem do takich sklepów. Ciemno w nich i pusto. No chyba, że Kubańczyk ma drugą walutę, czyli peso wymienialne (CUC). Za tę walutę może kupić znacznie więcej, w zupełnie innych sklepach. Ilu Kubańczyków może sobie na to pozwolić? Niewielu. Poza politycznymi elitami głównie pracownicy turystyki. Dlatego praca w tym sektorze jest najbardziej pożądana. Pracuje się na państwowym, więc pensja jest urzędowa, jakieś 20-30 euro na miesiąc. Ale pensja się nie liczy, liczą się napiwki! To dla nich się pracuje! No i prezenty od turystów. Na jakim poziomie gospodarczym jest Kuba najlepiej świadczy fakt, że miejscowi cieszą się z drobiazgów, chętnie przyjmują długopisy oraz zupełnie podstawowe kosmetyki.

Szkoda ludzi i przykro na to patrzeć. Z drugiej strony, podobno nie ma tu głodu, dzieci chodzą do szkoły, a każdy ma szanse na dobrą i bezpłatną edukację na jednym z licznych uniwersytetów. Pod tym względem jest więc lepiej niż w Etiopii czy nawet w Egipcie. Jak zatem ocenić sytuację na Kubie? Nie jest łatwo.

Rolnik pozujący turystom przy drodze do Pinar del Rio

Rolnik pozujący turystom przy drodze do Pinar del Rio

Części Kubańczyków żyje się lepiej dzięki pomocy rodzin mieszkających w USA. Floryda oddalona jest ledwie o 150 km i mieszka tam około 1,5 mln Kubańczyków. Krewni przysyłają nie tylko pieniądze, ale też ubrania, co widać na ulicach. W komunistycznym społeczeństwie wizerunek Ameryki ma się jak najlepiej. Taki paradoks, ale Kuba jest właśnie krajem paradoksów.

Pewnie każdy kto wybiera się na Kubę ma wobec niej jakieś oczekiwania. Droga jest długa, cena wycieczki całkiem spora. Co nas zatem motywuje? Po co jedziemy? Zapewne duże znaczenie ma chęć zobaczenia kraju przed zmianami, zanim zostanie zdominowany przez amerykański przemysł turystyczny. Co prawda, to ostatnie wcale nie jest jeszcze takie pewne. Obama bez zgody Kongresu nie może znieść embarga, a zdominowany przez Republikanów Kongres jest temu przeciwny.

Dolina Viniales

Dolina Vinales

Nowa, duża grupa turystów skomplikowałaby i tak już trudną sytuację.  Kuba ma spore braki w infrastrukturze i ledwie jest w stanie obsłużyć obecny ruch. Centralnie zarządzany system nie radzi sobie z dystrybucją turystów i organizacją świadczeń. Normą są takie rzeczy jak brak miejsc w hotelach i samolotach, mimo dużo wcześniejszej rezerwacji. Każdy kto organizuje wycieczkę na Kubę powinien być przygotowany na niespodzianki. Taki rodzaj atrakcji turystycznej.

Jeśli podejdzie się do tego na spokojnie, z uśmiechem i odpowiednim dystansem Kuba sprosta stawianym jej oczekiwaniom. Plaże rzeczywiście są piękne. Olbrzymią wartością są ludzie, uśmiechnięci i życzliwi. Ważne też, że jest bezpiecznie, to walor państwa policyjnego, z którego jako turyści skwapliwie korzystamy.

Co jest największym atutem Kuby? Jej oryginalność! Przez dziesięciolecia rządów braci Castro wyspa stała się światowym fenomenem. Rzesze turystów ruszyły na wieść, że za moment komunizm może się skończyć. Chcą zobaczyć „tę Kubę”, tak jak ogląda się skansen lub muzeum.

Kuba jak malowana. Graffiti na jednym z domów w Baracoa

Graffiti na jednym z domów w Baracoa

A abstrahując od sytuacji polityczno-gospodarczej, co warto zobaczyć? Na pewno trzeba odwiedzić najważniejsze miasta. Poza Hawaną i Santiago de Cuba oczywiście główne ośrodki takie, jak Trinidad i Santa Clara – tu znajduje się mauzoleum Che Guevary. Na uwagę zasługuje Baracoa – najstarsza osada na wyspie, w tym miejscu do brzegu przybił Krzysztof Kolumb. Najweselej jest wieczorem, kiedy w kilku klubach w obrębie niewielkiej starówki rozbrzmiewa muzyka. Następnie Comagüey  z labiryntem uliczek, które wygodnie ogląda się z siedzenia rowerowej rikszy.  Warto wybrać się też do najważniejszego na Kubie kościoła Matki Bożej El Cobre. Najładniejszym regionem wydała mi się Dolina Viñales w prowincji Pinar del Río. W miejsce to każdego ranka ciągnie sznur autokarów ze stolicy, wszyscy chcą zobaczyć charakterystyczne wapienne wzgórza. Żadna wycieczka na Kubę nie obejdzie się bez wizyty w tzw. muzeum rumu, wytwórni cygar oraz w jednym z kilku hawańskich klubów, w których tutejsze gwiazdy wyśpiewują turystom przeboje Buena Vista Social Club. Aha, no i nie zapomnijcie wpaść choć na chwilę do hotelu Nacional. Miejsce to przypomina o dawnej świetności Hawany, która przed rewolucją słynęła jako najbardziej rozrywkowe miejsce obu Ameryk, przemysłem kasyn i domów uciech wszelakich wyprzedzając Las Vegas.

Zobacz przykładowe programy wycieczek na Kubę.

W tym miejscu znajdą Państwo dużo praktycznych informacji o Kubie, m.in.: ceny, waluta, internet: Kuba – przewodnik.

Działa na WordPress & Szablon autorstwa Anders Norén