11 września

Dziesięć lat temu całe lato spędziłem w Egipcie; 11 września byłem w drodze, wiozłem turystów z Kairu do Szarm el Szeikh. Skończyliśmy właśnie tygodniową wycieczkę dookoła kraju. Wczesnym wieczorem, po ośmiu czy dziewięciu godzinach spędzonych w autokarze, dojechaliśmy na miejsce i kwaterowałem grupę w hotelu. Stałem przy kontuarze recepcji, dopełniałem formalności, ale jednym okiem spoglądałem na stojący nieopodal telewizor. Zaciekawił mnie wyświetlany tam film. Nie widziałem tego wcześniej! Coś nowego i oryginalnego. Turyści rozeszli się już do pokoi, spytałem recepcjonistę: co to za film? To nie film – odpowiedział, to się dzieje naprawdę!

Następnego dnia rano musiałem być w Kairze. Czekał mnie nocny przejazd miejscowym autobusem. Skorzystałem z gościnności egipskich kolegów, chciałem odświeżyć się przed podróżą. Jedząc kolację, oczywiście oglądaliśmy telewizję. Jakie były reakcje? To właśnie jest niesamowite! Jeden z gospodarzy cieszył się jak dziecko. Dla niego to było święto. Tak jakby po zwycięskiej wojnie. Był to młody człowiek, pracujący w turystyce. Zdawał sobie sprawę, że za chwilę straci pracę. Oczywistym było, że wystraszeni ludzie Zachodu przestaną przyjeżdżać do Egiptu. Pytałem go o to. Mówił, że nic go to nie obchodzi. Najważniejsze, że Ameryka dostała za swoje!

Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy dokładnie kto i dlaczego. Ale część Egipcjan już świętowała. Widziałem symboliczne gesty podrzynania gardła i słyszałem okrzyki: America halas! (Koniec Ameryki!).

To oczywiście nie było tak, że wyszli na ulice i wiwatowali. Ci, którzy się cieszyli, raczej robili to w domowym zaciszu, a jak publicznie, to na mniejszą skalę; w pracy, wśród bliskich znajomych Z różnych powodów. Również dlatego, że Egipt był krajem totalitarnym i do bólu policyjnym. Łatwo można było się narazić. Rząd Mubaraka funkcjonował dzięki łaskawości Waszyngtonu. To zobowiązywało.

Radość z upokorzenia USA, w żadnym razie nie przełożyła się na stosunek do obcokrajowców. Ani 11 września, ani później nie spotkało mnie nic przykrego.

Noc spędziłem w autobusie. Rano wysiadłem na przystanku w centrum Kairu. Miałem odebrać grupę przyjeżdżającą z Hurghady. W programie jednodniowej wycieczki piramidy i Muzeum Kairskie. Zostało mi jeszcze trochę wolnego czasu, spędziłem go w kawiarni przy Midan Tahrir (główny plac egipskiej stolicy, słynny stanie się dziesięć lat później, w trakcie rewolty, która obali Mubaraka). Zdążyłem wypić dwie piekielnie mocne i do bólu słodkie herbaty. Uwielbiam je. W Egipcie stawiają mnie na nogi, zastępują śniadanie. Wypaliłem sziszę. Było spokojnie, jak zawsze.

Około 10. przyjeżdżają wycieczki z Hurghady. Wiele autokarów na raz. Odnalazłem swój, wsiadłem i… zobaczyłem kompletnie przerażonych ludzi. Bali się! A najbardziej młodziutki pilot. Przywiózł turystów, ale interesowało go tylko to, by jak najszybciej wrócić do Polski. Wiedzieli już, że to Osama bin Laden. W głowie mieli proste równanie: islam – terroryści – Egipt. Trzeba było to jakoś opanować. Strach był absurdalny. Samoloty uderzyły w USA. To dość daleko od Kairu! Dobrze wiedziałam na czym opiera się bezpieczeństwo w Egipcie. Wszędzie było pełno tajnej policji, a po takich wydarzeniach ogłoszono pewnie najwyższy alert. Jeśli teraz, gdzieś było bezpiecznie, to właśnie w Egipcie!

Zresztą zawsze czułem się tu komfortowo. Bez najmniejszej obawy, że coś mi zagraża.

Grupa się uspokoiła, zrealizowaliśmy program, zwiedziliśmy co trzeba. Razem z nimi wróciłem do Hurghady. Przez następne dni obserwowałem jak kurort się wyludnia. Wyjeżdżali ci, którym kończyły się turnusy, a nowi nie przyjeżdżali. Po dwóch tygodniach było pusto. Nigdy więcej nie widziałem czegoś takiego! Ani jednego turysty w całej Hurghadzie! Trwało to kilka miesięcy. Straty były olbrzymie. Większy ruch zaczął się dopiero na początku 2002 roku.