Blog Krzysztofa Matysa

Wczoraj jeden z portali donosił o dwóch (podobno pierwszych) przypadkach, kiedy to pasażerowie odmówili kontroli skanerem na lotnisku. Rzecz miała miejsce w Manchesterze. Dwie kobiety nie poddały się prześwietleniu i nie zostały wpuszczone do samolotu. Jedna odmówiła z powodów zdrowotnych, druga, muzułmanka, ze względów religijnych.

Informacji towarzyszyło przykładowe zdjęcie kobiety ze skanera. Chyba mocno przesadzone, podrasowane. Pewnie dlatego informacja ukazała się na plotkarsko-sensacyjnym deser.pl. Na zamieszczonym zdjęciu widać, na przykład, bardzo dokładnie piersi kobiety. To chyba typowa dziennikarska sensacja. Widziałem taki skaner niedawno na lotnisku w Amsterdamie. Miałem do wyboru, nowoczesne urządzenie lub tradycyjne prześwietlanie. Oczywiście zdecydowałem się na skaner. Ciekawość zawodowa. Oglądałem swoje zdjęcie. Można na nim dostrzec tylko niewyraźny zarys postaci, bez szczegółów. Nie pokaże nam ani piersi u kobiet, ani czegoś innego u mężczyzn. Kropkami zaznacza natomiast miejsca, w których znajdują się dodatkowe przedmioty, chusteczka czy plik banknotów w kieszeniach spodni, albo materiał wybuchowy ukryty w bieliźnie. Na podstawie tego kontrolujący wiedzą, co trzeba sprawdzić.

Zupełnie już żartobliwie, można by powiedzieć, że blady strach padnie na panie chirurgicznie modelujące sylwetkę. Podobno skanery pokazują silikon. Biedne gwiazdy, gwiazdki i gwiazdeczki. Taki wstyd! A jak demaskatorskie zdjęcie przedostanie się do mediów, to dopiero.

I pomyśleć, że informację, o niepoddaniu się kontroli przez dwie osoby, podjęły kolejne media. Dziś słyszałem o tym w radiu, wczoraj – jak mówią mi znajomi – były informacje w telewizji. Po co, dlaczego? To ważne? Naprawdę, dwóch pasażerów? Na miliony latających? Coraz częściej wydaje mi się, że dziennikarz informacyjny jest automatem, maszyną do przekazywania newsów dalej. Chociażby najgłupszych, bezrefleksyjnych; byle zwracały (raczej: zawracały) uwagę odbiorcy.

Czemu służyć ma ta atmosfera strachu? Po co zdjęcie z nagim biustem kobiety? Żeby wystraszyć inne panie (panów może z resztą też, wezmą i zakażą żonom i córkom latania samolotami). Po to żeby ludzie zaczęli narzekać, na to, co akurat ma sens? W przeciwieństwie do rygorystycznego zakazu wnoszenia na pokład samolotu płynów, skanery służą dobrej sprawie. Można ustawić je tak, że zdjęcie będzie niewyraźne, a obsłudze da wyłącznie te informacje, od których zależy nasze bezpieczeństwo.

Nie ma cudów, spodziewałem się tego, ale nie sądziłem, że będzie aż tak. Jeżdżę jako pilot ponad dziesięć lat, „zaliczyłem” więc też sporo głośnych książek. Bywa, że trzeba się z tym zmierzyć. Skomentować, wytłumaczyć, czasami pokazać inny punkt widzenia, przedstawić alternatywne teorie. Czasem, niezasłużenie,  popularną staje się byle jaka publikacja.

Wyjazd do Indii na poczatku tego roku zbiegł się z promocją książki Jarosława Kreta „Moje Indie”. Znana z telewizji twarz, kusząca okładka. W efekcie pewnie całkiem spora sprzedaż. W naszej grupie ma ją kilka osób. Czytają w autokarze, pożyczają sobie. Pada też oczywiście pytanie – co sądzę o książce. Mam z tym kłopot natury grzecznościowej. Widzę, że turystom się podoba, trochę mi głupio powiedzieć wprost,  że to słaba książka. Bo i język niezbyt literacki, i wiedza autora na temat Indii pobieżna, przypadkowa, złapana gdzieś na ulicy czy w rozmowie ze znajomymi Hindusami. Bez sprawdzenia i dokładniejszego przestudiowania tematu. Autor bierze Indie „na żywca”, jedzie tam zupełnie zielony. W efekcie tematy znane, szeroko już wcześniej opisane, są dla niego całkowitym zaskoczeniem. Tu muszę docenić oryginalność Kreta – nie znam innego takiego przypadku! Dziennikarze, reportażyści, piszący podróżnicy, wszyscy przygotowują się przed wyjazdem, jadą z walizką wiedzy. A po powrocie studiują znowu, uzupełniają, sprawdzają, dociekają…Ryszard Kapuściński był zdania, że na jedną napisaną stronę trzeba przeczytać przynajmniej sto. Kret tego nie robi. I może to właśnie, paradoksalnie, przez niektórych, uznane będzie za atut tej książki. Jeśli czyta ją ktoś, kto dużo wie o Indiach, nie znajdzie tam nic ciekawego, będzie raczej poirytowany brakami wiedzy autora. Ale ktoś, wchodzący dopiero w temat, może widzieć tu atrakcyjną, zaskakującą i dowcipną opowieść. Mnie to nie było dane.

Chętnie więc oddam swój egzemplarz książki. Zwycięzcę wybiorę (lub wylosuję) spośród osób, które napiszą najciekawszy komentarz do powyższego wpisu. Rozstrzygnięcie „konkursu” 15 marca 🙂 Pomysł na takie rozwiązanie zaczerpnąłem z ajaczytam.blox.pl, za co dziekuję!

Postanowiłem kontynuować poprzedni wątek. Chodzi o wycieczki polityków i urzędników, opłacane z publicznych funduszy. W założeniu, cel tych podróży jest prosty: przywieźć dobre wzory, idee, rozwiązania, no i oczywiście, inwestorów.  Efekty? Przynajmniej w naszym regionie, jak na razie, żadne. Dlatego mam kilka twórczych pomysłów na bardzo interesujące wycieczki. Ograniczę się do krajów, które znam najlepiej. Podaję w kolejności alfabetycznej. Oto one:

1. Egipt. Cel: zobaczyć jak ogromny dochód daje Kanał Sueski. Może uda się zrobić u nas to samo z Kanałem Augustowskim. Albo wykopiemy jakiś nowy. Unia Europejska z pewnością nie pożałuje dotacji.

2. Etiopia. Dla turystów z Polski swoistą atrakcją jest Bekela Mola, hotel na odległym południu kraju. Ponieważ na jego tarasie przesiadywał Ryszard Kapuściński i uwiecznił ten fakt w jednej z książek; dziś każdy, kto wie kim był wyżej wymieniony, poczytuje sobie za obowiązek spędzić w tym hotelu przynajmniej jedną noc. Trzeba więc pojechać, zobaczyć, a następnie poszukać w swoim regionie. Może i u nas jest takie miejsce. Jeśli jest, to koniecznie należy je wykorzystać do rozwoju turystyki w gminie, powiecie czy województwie.

3. Indie. Olbrzymi kraj. Nie sposób zwiedzić go za jednym razem. Dlatego należałoby staranie zaplanować kolejne eskapady. Powody się znajdą. Indie są fascynujące. Od starożytności po dziś, od religii po najnowszą informatykę – w obu dziedzinach Hindusi dziś wiodą prym. Pierwszy z brzegu pomysł: Indie mają gigantyczny przyrost naturalny, każdego roku przybywa kilkadziesiąt milionów obywateli. Trzeba sprawdzić jak to robią, zastosować i zażegnać kryzys demograficzny w Polsce. A jak się uda osiągnąć wskaźnik indyjski, będziemy mocarstwem. Niektórzy marzą o tym od wieków. Z całą więc pewnością znajdzie się elektorat popierający tak umotywowaną podróż.

4. Izrael. O, to kopalnia inspiracji. Z całą pewnością każdy będzie w stanie wymienić przynajmniej kilka. Dlatego wybieram może coś mniej oczywistego (ponieważ polityka lubi wyzwania). Warto pojechać, żeby sprawdzić jak to się dzieje, że kilkumilionowa społeczność tworzy aż 15 proc. światowych innowacji w najnowszych technologiach. Zadanie dla władz woj. podlaskiego: Uczynić to samo w naszym regionie. W takim przypadku nikt nie będzie wypominał tych kilku tys. złotych wydanych na podróż do Izraela.

5. Jordania. Demokratycznym krajem (ewenement na Bliskim Wschodzie) rządzi młody, popularny i mądry król. Trzeba by się przyjrzeć jak to jest możliwe. Demokracja i król? Nie tak jak w Anglii, w Jordanii monarcha ma rzeczywistą władzę. Po co nam ta wiedza? Niektórzy już wiedzą po co!

To ledwie początek alfabetu, a już ile możliwości. Można by tak dalej. Na przykład do Libanu żeby zobaczyć jak w ekspresowym tempie można pięknie odbudować zniszczony Bejrut i uczynić z niego miasto przy którym Warszawa to brzydka prowincjonalna mieścina. Albo do Syrii żeby nauczyć się uprawiać pistacje, bo w Polsce ciągle bardzo drogie i byłby z tego niezły biznes.

Drodzy nasi przedstawiciele i włodarze! Jest tyle możliwości! Podróże kształcą i wbogacają. Zachęcamy, ale wymagamy! Przekonają nas wyłącznie śmiałe i oryginalne pomysły.

Mądry człowiek z tego Palikota! Wszedłem na jego blog by dowiedzieć się czegoś więcej o poselskich wyprawach nad Ganges. Znalazłem tam taki oto fragment o Taj Mahal: