Blog Krzysztofa Matysa

Wczoraj bardzo udane spotkanie ze studentami Akademickiego Klubu Turystyczno-Krajoznawczego na Uniwersytecie w Białymstoku. Pawłowi Kamińskiemu dziękuję za zaproszenie! Było nie tylko miło, ale i kształcąco. Pojawił się nawet wątek eksperymentalny: brak zdjęć ilustrujących rozmowę. Spotkanie poświęcone podróżom bez fotografii! Kto dziś robi takie rzeczy? Jeśli są takie osoby czy instytucje, to proszę o kontakt. Chętnie wymienię się przemyśleniami.

Organizatorzy jak najbardziej się przygotowali, ładna sala, rzutnik, ekran. To ja sprawiłem niespodziankę przychodząc bez materiału do prezentacji. Zamiast pokazu slajdów wyszła dyskusja. Ciekawa, momentami emocjonująca. O świecie, trochę o filozofii podróżowania, o zderzeniu Europejczyka z Innym.

Najłatwiej pokazać zdjęcia. Jakieś półnagie panie z Etiopii, kremacyjne stosy z Nepalu… Szok, zdziwienie, śmiechy na sali. Krótki komentarz i załatwione. Przepis na sukces. Trochę przesadzam, ale coś w tym jest. Cywilizacja obrazkowa. Często po prostu płytka.

Nie znaczy to, że nie ma dobrych spotkań z prezentacją fotografii. Oczywiście są. Ale mnie  coraz bardziej ciągnie w inną stronę. Stąd wczorajsza próba. Według mnie ciekawa i warta kontynuacji.

PS. Zdjęcia oczywiście lubię i robię. Oto jedno z nich. Ulica w Luksorze (Egipt), widok inny od tych, które na co dzień oglądają turyści.

Wczoraj jeden z portali donosił o dwóch (podobno pierwszych) przypadkach, kiedy to pasażerowie odmówili kontroli skanerem na lotnisku. Rzecz miała miejsce w Manchesterze. Dwie kobiety nie poddały się prześwietleniu i nie zostały wpuszczone do samolotu. Jedna odmówiła z powodów zdrowotnych, druga, muzułmanka, ze względów religijnych.

Informacji towarzyszyło przykładowe zdjęcie kobiety ze skanera. Chyba mocno przesadzone, podrasowane. Pewnie dlatego informacja ukazała się na plotkarsko-sensacyjnym deser.pl. Na zamieszczonym zdjęciu widać, na przykład, bardzo dokładnie piersi kobiety. To chyba typowa dziennikarska sensacja. Widziałem taki skaner niedawno na lotnisku w Amsterdamie. Miałem do wyboru, nowoczesne urządzenie lub tradycyjne prześwietlanie. Oczywiście zdecydowałem się na skaner. Ciekawość zawodowa. Oglądałem swoje zdjęcie. Można na nim dostrzec tylko niewyraźny zarys postaci, bez szczegółów. Nie pokaże nam ani piersi u kobiet, ani czegoś innego u mężczyzn. Kropkami zaznacza natomiast miejsca, w których znajdują się dodatkowe przedmioty, chusteczka czy plik banknotów w kieszeniach spodni, albo materiał wybuchowy ukryty w bieliźnie. Na podstawie tego kontrolujący wiedzą, co trzeba sprawdzić.

Zupełnie już żartobliwie, można by powiedzieć, że blady strach padnie na panie chirurgicznie modelujące sylwetkę. Podobno skanery pokazują silikon. Biedne gwiazdy, gwiazdki i gwiazdeczki. Taki wstyd! A jak demaskatorskie zdjęcie przedostanie się do mediów, to dopiero.

I pomyśleć, że informację, o niepoddaniu się kontroli przez dwie osoby, podjęły kolejne media. Dziś słyszałem o tym w radiu, wczoraj – jak mówią mi znajomi – były informacje w telewizji. Po co, dlaczego? To ważne? Naprawdę, dwóch pasażerów? Na miliony latających? Coraz częściej wydaje mi się, że dziennikarz informacyjny jest automatem, maszyną do przekazywania newsów dalej. Chociażby najgłupszych, bezrefleksyjnych; byle zwracały (raczej: zawracały) uwagę odbiorcy.

Czemu służyć ma ta atmosfera strachu? Po co zdjęcie z nagim biustem kobiety? Żeby wystraszyć inne panie (panów może z resztą też, wezmą i zakażą żonom i córkom latania samolotami). Po to żeby ludzie zaczęli narzekać, na to, co akurat ma sens? W przeciwieństwie do rygorystycznego zakazu wnoszenia na pokład samolotu płynów, skanery służą dobrej sprawie. Można ustawić je tak, że zdjęcie będzie niewyraźne, a obsłudze da wyłącznie te informacje, od których zależy nasze bezpieczeństwo.

Nie ma cudów, spodziewałem się tego, ale nie sądziłem, że będzie aż tak. Jeżdżę jako pilot ponad dziesięć lat, „zaliczyłem” więc też sporo głośnych książek. Bywa, że trzeba się z tym zmierzyć. Skomentować, wytłumaczyć, czasami pokazać inny punkt widzenia, przedstawić alternatywne teorie. Czasem, niezasłużenie,  popularną staje się byle jaka publikacja.

Wyjazd do Indii na poczatku tego roku zbiegł się z promocją książki Jarosława Kreta „Moje Indie”. Znana z telewizji twarz, kusząca okładka. W efekcie pewnie całkiem spora sprzedaż. W naszej grupie ma ją kilka osób. Czytają w autokarze, pożyczają sobie. Pada też oczywiście pytanie – co sądzę o książce. Mam z tym kłopot natury grzecznościowej. Widzę, że turystom się podoba, trochę mi głupio powiedzieć wprost,  że to słaba książka. Bo i język niezbyt literacki, i wiedza autora na temat Indii pobieżna, przypadkowa, złapana gdzieś na ulicy czy w rozmowie ze znajomymi Hindusami. Bez sprawdzenia i dokładniejszego przestudiowania tematu. Autor bierze Indie „na żywca”, jedzie tam zupełnie zielony. W efekcie tematy znane, szeroko już wcześniej opisane, są dla niego całkowitym zaskoczeniem. Tu muszę docenić oryginalność Kreta – nie znam innego takiego przypadku! Dziennikarze, reportażyści, piszący podróżnicy, wszyscy przygotowują się przed wyjazdem, jadą z walizką wiedzy. A po powrocie studiują znowu, uzupełniają, sprawdzają, dociekają…Ryszard Kapuściński był zdania, że na jedną napisaną stronę trzeba przeczytać przynajmniej sto. Kret tego nie robi. I może to właśnie, paradoksalnie, przez niektórych, uznane będzie za atut tej książki. Jeśli czyta ją ktoś, kto dużo wie o Indiach, nie znajdzie tam nic ciekawego, będzie raczej poirytowany brakami wiedzy autora. Ale ktoś, wchodzący dopiero w temat, może widzieć tu atrakcyjną, zaskakującą i dowcipną opowieść. Mnie to nie było dane.

Chętnie więc oddam swój egzemplarz książki. Zwycięzcę wybiorę (lub wylosuję) spośród osób, które napiszą najciekawszy komentarz do powyższego wpisu. Rozstrzygnięcie „konkursu” 15 marca 🙂 Pomysł na takie rozwiązanie zaczerpnąłem z ajaczytam.blox.pl, za co dziekuję!